"Kατάλευκο ρόδο"
Άνθος της μοναξιάς...
Πώς τάχα μ' ένα δάκρυ
ομορφαίνεις τόσο;
Μέσα στο στόμα μου έχω
από ‘κείνο ακόμη το δείλι
το κατάλευκο ρόδο.
Όταν μιλάω, τα λόγια μου
στρέφουν τα κοίλα επάνω σου
μέσα τους να σε κλείσουν.
Κι όταν σιωπώ, απ’ τις σκέψεις μου
τυραννικά διεμβολίζομαι
κι ιδρωμένος ξυπνάω.
Απελπισμένος από τη Λογική
και του παράλογου δέσμιος
ακροβατώ στον ορίζοντα.
Πάνω απ’ τα βάραθρα
που τα λόγια σου άνοιξαν
στου χρόνου το χάραγμα.
Και μέσα τους μ’ έριξαν
της ψυχής μου οι δαίμονες
και τα θηρία του νου.
- Γιάννης Τσιτσίμης -
Σχετικά Άρθρα
Σε βλέπω να ‘ρχεσαι μες στα σφιχτά σου τζιν το βλέμμα αλλού στο μάγουλο μια σιγαλιά στα χείλη ανατριχίλα…
Βυθίζετ' ο ήλιος μετράς τη σκόνη της μέρας ποίημα να κάνεις...
Ακούς τη σταγόνα που μέσα σου στάζει; Είναι η ψυχή μου που κλαίει στη θάλασσα των λογισμών σου. Βλέπεις τα σήματα που στέλνει τ' αστέρι .....